Kleine meisjes worden groot

Kleine meisjes worden groot

Mijn kleine meisje wordt groot. Al vanaf dat ze baby was, naai ik het grootste deel van haar kleding zelf. Al sinds jonge leeftijd heeft ze een duidelijke mening over wat ze wel en vooral ook niet mooi vindt. Heb ik iets gemaakt dat niet naar Madam haar smaak is, dan krijg ik te horen dat ze dat toch echt niet aan gaat doen. Ik heb wel eens voorgesteld om het aan een vriendinnetje cadeau te doen, maar dat kan al helemaal niet. Haar kleding is uniek en dat mag niemand anders hebben. Vaak wordt het kledingstuk het jaar erop, als het eigenlijk te klein aan het worden is, gebombardeerd tot lievelings kledingstuk. 

Maar kleine meisjes worden groot. Dit schooljaar maakt mijn grote kleine meisje de overstap naar het middelbaar onderwijs. “Mam, op de middelbare school zijn ze niet gewend dat ik kleding heb die heel anders is dan dat wat je in de winkel koopt. Ik denk dat ik me daar wat in moet gaan aanpassen omdat ze me anders misschien gaan uitlachen”. Mijn hart huilt om deze opmerking, maar helaas, gelijk heeft ze wel. En dus gaan we naar een winkel met veel te harde muziek. Veel van haar klasgenootjes kopen daar hun kleding. Er is dus veel wat ze niet wil, want dat heeft iedereen. Maar een mooi jurkje, dat wordt niet gedragen door haar klasgenootjes. Helemaal blij gaan we weer naar huis. Ondersteboven is ze ook wel een beetje: ze heeft een jurkje gekocht bij een populaire winkel, wat zullen haar klasgenootjes wel niet zeggen. Gelukkig wordt het jurkje goed ontvangen op school en krijgt ze complimentjes. Een paar weken later gaan we nog maar eens bij de winkel met de harde muziek naar binnen. Madam heeft dringend spijkerbroeken nodig dus we gaan kijken of ze ondertussen in een confectiebroek past. Die zijn tot nu toe altijd veel te groot, lees te wijd, geweest. We vinden een paar mooie exemplaren en in het pashokje blijkt dat ze als gegoten zitten. Ze mag er twee van de drie uitkiezen. Twee stralende ogen kijken me aan. Na nog even bij de shirtjes gekeken te hebben, vindt Madam dat ik die zelf maar moet maken. Er is teveel van hetzelfde. Mijn hart maakt een sprongetje, ik mag toch nog wat voor haar maken. 

Mijn kleine meisje wordt groot. Als ik nu wat voor haar maak, dan wordt een deel al gemaakt van een patroon voor volwassenen. Ik neus wat in mijn kinderpatroon voorraad en kom een leuk jurkje tegen. Als het goed is moet dat nog uit dat restlapje kunnen. Ik duik de zolder op, vis het bewuste stofje uit een doos, zoek er nog een combinatiestofje bij, bedenk me dat die leuke nieuwe borduurserie er wel bij past en een dag later rolt er een jurkje maat 110 onder mijn naaimachine vandaan. Niet meer geschikt voor mijn grote kleine meisje, maar wel voor een ander klein meiske met een eigen smaak. En dus gaat deze snel de webwinkel in. Misschien wel voor jouw kleine meid? 

Liefs, Astrid